Kazimierz Czarkowski (1888-1982) - ksiądz, wychowawca młodzieży. Pochodził ze wsi Koczera w pobliżu Drohiczyna, był dalekim krewnym ks. Ignacego Kłopotowskiego. W wieku 22 lat uzyskał święcenia kapłańskie i rozpoczął pracę nauczyciela na Lubelszczyźnie. W 1919 roku został proboszczem w Domanicach, którą to funkcję sprawował przez czternaście lat, gdy objął parafię w Węgrowie. W tym mieście pozostał do śmierci, aktywnie włączając się w miejscowe życie. Jeszcze przed wojną doprowadził do renowacji znajdujących się w miejscowym kościele farnym barokowych fresków i malowideł, za co w 1937 roku prezydent Ignacy Mościcki odznaczył go Złotym Krzyżem Zasługi. Podczas okupacji hitlerowskiej działał w AK, udało mu się również ukryć kościelne dzwony przed niemiecką konfiskatą, za co został dwukrotnie przez Niemców aresztowany. Warto zauważyć, że wyrzucony z plebanii we IX 1939 roku mógł na nią powrócić dopiero po piętnastu latach, gdyż wcześniej swoja siedzibę miał tam Urząd Bezpieczeństwa. Po wojnie pełnił funkcję dziekana w Katedrze Mniejszej a w 1951 roku uzyskał tytuł kanonika Kapituły Kolegiackiej w Janowie Podlaskim. Wielokrotnie organizował zbiórki, głównie na stypendia dla sierot oraz na tworzący się wówczas Katolicki Uniwersytet Lubelski, zainicjował również odbudowę zniszczonej przez okupantów XVIII-wiecznej bramy wjazdowej, przez którą można się dostać na teren kościoła od strony Rynku. W 1968 roku odszedł na emeryturę.

Stan obecny:

Data nadania nazwy: 2006.10.23