Kazimierz IV Jagiellończyk (1427-1492) - król polski od 1447 roku, syn Władysława II Jagiełły i Zofii Holszańskiej. Jako trzynastolatek został wielkim księciem litewskim. Jeko koronacja była sojuszem Polski i Litwy opartym na unii personalnej. W 1454 roku inkorporował Prusy do Polski, wypowiadając zarazem wojen Zakonowi Krzyżackiemu. Dzięki uprzedniej reorganizacji wojsk wygrał ja, doprowadzając do zawarcia korzystnego pokoju w Toruniu w 1466 roku (Polska otrzymała dostęp do morza, zdobyła również tzw. Prusy Królewskie). Ten fakt znacznie podbudował jego pozycję na arenie międzynarodowej, ale nie stał się przez to władcą absolutnym, wręcz przeciwnie - rozszerzył przywileje szlacheckie. Włączył w granice Korony część Mazowsza, księstwo oświęcimskie oraz zatorskie, prowadził też spór z władzami kościelnymi, ale uzyskał prawo do osadzania katedr biskupich. Za jego panowania nastąpił znaczny rozkwit kultury i nauki, wprowadzając Polskę w epokę renesansu. Był mężem Elżbiety Rakuszanki, razem mieli trzynaścioro dzieci. Zmarł w Grodnie, spoczął na Wawelu.

Stan obecny:

Data nadania nazwy: 1979.01.01. Wcześniej nosiła imię Juliusza Słowackiego.