Jan Kasprowicz (1860-1925) poeta, dziennikarz, tłumacz, historyk literatury, piewca Tatr. Pochodził z Szymborza, dzisiejszej dzielnicy Inowrocławia. Debiutował w 1882 roku w "Kłosach", podczas studiów w Lipsku i Wrocławiu związał się z grupami socjalistycznymi. Od 1888 roku mieszkał we Lwowie, gdzie początkowo pracował jako dziennikarz a później doktoryzował się i w 1909 roku objął Katedrę Komparatystyki Literackiej na miejscowym Uniwersytecie. Podczas I wojny światowej związany poglądowo z Narodową Demokracją, po odzyskaniu przez Polskę niepodległości uczestniczył w akcji plebiscytowej na Warmii i Mazurach. Został wówczas prezesem rady nadzorczej firmy wydawniczej "Biblioteka Polska". Jego twórczość (głównie przede wszystkim poezja) była odzwierciedleniem bolesnych doświadczeń życiowych - biedy, samotności, wielokrotnych prób założenia rodziny i nawiązania dialogu z Bogiem. Opiewał również przyrodę polską, był zafascynowany kulturą Dalekiego Wschodu oraz mitologią grecką. Do jego najsłynniejszych zbiorów zaliczyć należy niewątpliwie "Z chałupy", "Z chłopskiego zagonu", "Krzak dzikiej róży w Ciemnych Smreczynach", "Księgę ubogich". Był lingwistą-samoukiem, dobrze znał klasyczną grekę i łacinę (tłumaczył dzieła Ajschylosa oraz Eurypidesa), biegle władał francuskim oraz angielskim, co umożliwiło mu przekłady dzieł Szekspira, Byrona czy Wilde`a. Pod koniec życia zamieszkał w willi "Harenda" leżącej między Zakopanem a Poroninem. Tam też zmarł, początkowo pochowany na Starym Cmentarzu w Zakopanem, w 1933 roku spoczął w harendskim mauzoleum.

Stan obecny:

Data nadania nazwy: