Karol Bohdanowicz (1864 lub 1865-1947) - geolog, podróżnik. Wywodził się z ziemiańskiej rodziny osidałej pod Witebskiem. Uczęszczał do gimnazjum wojskowego a później do Instytutu Górniczego w Petersburgu, otrzymując tam dyplom w 1886 roku. W kręgu jego zainteresowań znalazły się złoża naftowe w Kraju Zakaspijskim (Góry Bałchańskie i Chorosan) oraz w Persji Północnej, gdzie odkrył także ogromne złoża turkusów i miedzi. Później kierował pracami geologicznymi podczas budowy kolei transsyberyjskiej a także poszukiwał złóż złota nad Morzem Ochockim i na Kamczatce. W 1902 roku został profesorem geologii ogólnej swojej uczelni a kilka lat później przejął obowiązki dziekana Wydziału Geologicznego. Do Polski przyjechał w 1919 roku, wiążąc się najpierw z Krakowem (kierował Katedrą Geologii Stosowanej Akademii Górniczej) a od 1938 roku z Warszawą, gdzie został dyrektorem Państwowego Instytutu Geologicznego. Był autorem wielu prac naukowych (najsłynniejsze z nich to "Złoża rud" T. 1-2 i "Surowce mineralne świata" T. 1-4), których rękopisy uratował ze zniszczonego podczas Powstania Warszawskiego domu. W stolicy znalazł się ponownie w V 1945 roku i ponownie objął przedwojenną posadę, piastując swoje obowiązki prawie do śmierci.

Spoczywa:
Cmentarz Powązkowski, Aleja Zasłużonych, 20 grób od strony zachodniej. Medalion portretowy zaprojektował w 1964 roku Wacław Kowalik.

Stan obecny:

Bloki osiedla Rakowiec. Powstawały między 1958 a końcem lat 70 XX w. wg proj. Zofii i Oskara Hansenów, Zasława Malickiego i Mariana Szymanowskiego.

Data nadania nazwy: 1971.04.27