Kazimierz Karaś (1711-1775) - generalny administrator poczt w Koronie i Litwie oraz kasztelan wiski. Wywodził się ze szlachty mazowieckiej, dość wcześnie znalazł się na dworze ojca króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, gdzie podjął pracę guwernera a następnie marszałek dworu królewskiego . W 1764 roku został posłem na sejm, objął również swoje główne funkcje. Już sześć lat później na gruntach darowanych mu przez króla wzniósł swój pałac, w którym znalazł siedzibę podlegający mu Królewski Korpus Paziów.

Jako właściwa ulica wytyczona została dopiero w 1912 na tyłach pałacu Karasia.

Stan obecny:

Nr 2: Teatr Polski. Powstał z inicjatywy reżysera Arnolda Szyfmana i hrabiego Tomasza Potockiego. Projektantem był Czesław Przybylski, a budynek ukończono w 1912. Dekoracje rzeźbiarskie wykonał Zygmunt Otto, a malarskie Edward Trojanowski. Już w styczniu następnego roku odbyła się premiera sztuki Irydion Zygmunta Krasińskiego. Podczas wojny mieścił się tu Theater der Stadt Warschau, jedynie dla Niemców, a później bojkotowany przez Polaków Teatr Miasta Warszawy dla Polaków. Już po wojnie, nie będąc zniszczonym, 17.01.1946 wznowił działalność sztuką Lilla Weneda Słowackiego. Wewnątrz jest widownia na 1000 osób i pierwsza w Polsce scena obrotowa z 1913 wg proj. Rudolfa Dworskiego. Grali tu m.in. Józef Węgrzyn, Stanisława Wysocka, Aleksander Zelwerowicz, Ludwik Solski, Leon Schiller i inni.

~ Pałac Karasia. Powstał w latach 1767-72 wg proj. Jakuba Fontany dla marszałka dworu Kazimierza Karasia. Fronton gmachu wzorowany był na dziedzińcowej elewacji Zamku Królewskiego, nie było paradnego dziedzińca (budowla przyuliczna), zaś za pachołki u bramy robiły wkopane w ziemię armatnie lufy. Niedługo po skończeniu budowy pałac wydzierżawiono Królewskiemu Korpusowi Paziów. W czasie insurekcji warszawskiej mieszkał w nim Tadeusz Kościuszko, skąd dowodził obroną miasta. Podczas zaborów stracił swój charakter, zmieniając się z czasem w zwykłą czynszową kamienicę i jedynie szynk "Pod Karasiem" upamiętniał dawną nazwę. Na początku XX w. wykupili go Belgowie i w 1913 roku na ich polecenie został rozebrany.

Data nadania nazwy: 1769 rok. W okresie międzywojennym nosiła miano Juliusza Słowackiego, w 1939 przemianowano na Teatralną, a w trakcie okupacji na Buehnenstrasse. Później wrócono do nazwy pierwotnej.