Są dwie postaci o tym imieniu.
 

Stanisław Hozjusz herbu Hozyusz (1504-1579) humanista, teolog. Pochodził z Krakowa, z rodziny przybyłej do Polski z Pforzhein w Badenii. Studiował w rodzinnym mieście na wydziale sztuk wyzwolonych Akademii, później krótko był wychowawcą magnackich dzieci, wówczas tez rozpoczął swoją przygodę z poezją, pisząc elegie i epigramy sławiące najsłynniejszych Polaków. W 1530 roku wyjechał do Włoch, gdzie przez pięć lat w Bolonii i Padwie studiował teologię i prawo, uzyskując tytuł doktora obojga praw. Po powrocie do kraju został sekretarzem królewskim, w 1543 roku przyjął święcenia kapłańskie, sześć lat później Zygmunt August mianował go biskupem chełmińskim, w 1550 roku przyjął sakrę biskupią. Dwa lata później przewodniczył obradom soboru trydenckiego a w 1564 roku sprowadził do Polski jezuitów. Zaliczony do przywódców kontrreformacji swoje dzieła - jako zwolennik odnowy katolicyzmu - pisywał wyłącznie po łacinie. Należał do grona teologów-polemistów, należał do grona największych przeciwników Andrzeja Frycza-Modrzewskiego. Był autorem słynnego "Wyznania wiary katolickiej", zaprzysiężonego w 1551 roku na synodzie piotrkowskim. W Warszawie konsekrował m.in. kościół franciszkanów na Nowym Mieście. W 1558 roku wyjechał do Rzymu, krytykowany w kraju zarówno przez króla, jak i szlachtę za swoją nieugiętą , skrajną postawę (poparł m.in. noc św. Bartłomieja i tumult krakowski). Trzy lata później konsekrowany kardynałem, w Polsce uzyskał... nobilitację. Ze strony Kościoła prowadził proces spadkowy po królowej Bonie. Zmarł w podrzymskiej miejscowości Capranica.
 

Spoczywa:
Bazylika Najświętszej Maryi panny na Zatybrzu w Rzymie.

Stanisław Józef Hozjusz herbu Hozyusz (1674-1738) - biskup. Przyszedł na świat na Warmii, kształcił się w jezuickich szkołach w Reszlu i Braniewie, studiował w Rzymie, doktoryzował się na Akademii Krakowskiej. Swoją karierę duchownego rozpoczął w 1697 roku od obowiązków kanonika we Włocławku, później był m.in. sufraganem przemyskim, biskupem inflancko-piltyńskim, biskupem kamienieckim oraz opatem czerwieńskim. należąc do grona zaufanych ludzi króla Augusta II Mocnego w 1733 roku otrzymał biskupstwo płockie a w 1733 roku biskupstwo poznańskie. Zmarł w Warszawie.

Uliczka okalająca kościół St. Kostki.
 

Stan obecny:

Nr 2: Kościół pw. Św. Stanisława Kostki. Powstał w 1930 roku. Na początku wieku XX stała tu drewniana kaplica, na miejscu której w 1927 roku utworzono parafię pod wezwaniem św. Stanisława Kostki i w 1930 r. poświęcono kamień węgielny pod budowę kościoła. Projektantem kościoła był Łukasz Wolski, a fasady Edgar Norwerth. Przepływała tędy rzeczka Polkówka i budowa wymagała osuszenia ulicy. Ponadto, zarząd WSM nie chciał się zgodzić na to, żeby kościół miał front od Krasińskiego, bo był w założeniu ateistyczny, a dokładnie na przeciwko zamierzano założyć siedzibę spółdzielni. Dlatego wejście do kościoła znajduje się od ul. Kozietulskiego. Kościół skończono w 1939 roku; w czasie wojny zniszczone zostały fronton i mury. Tutaj właśnie msze odprawiał w latach 1981-84 Jerzy Popiełuszko, zamordowany przez SB 19.10.1984r. Pochowano go obok kościoła 03.11.1984, a jego pogrzeb przerodził się w ogromna manifestację opozycji, liczącą tysiące osób.
Grób ks. J. Popiełuszki. Wykonany w kształcie krzyża przez Jerzego Kalinę, poświęcony w 1984 i 1986. Przez pierwsze dwa lata krzyż był drewniany. Otoczony jest kamieniami ułożonymi w zarys granic Polski. Grób jest miejscem pielgrzymek z całego świata, szczególnie w rocznicę śmierci (19.10) i imieniny (23.10). Przy grobie pełnią służbę całą dobę członkowie Kościelnej Służby Porządkowej.
Rzeźba Chrystusa Ukrzyżowanego. Na drzewie opodal grobu wisi krucyfiks autorstwa Gustawa Zemły.
Muzeum ks. Jana Popiełuszki.
Pomnik ks. Jerzego Popiełuszki. Autorką jest Teresa Pastuszka Kowalska, wykonany jest z kamionki (odsłonięcie - 19.10.1996).
Pomnik Niezłomnym Polkom poległym w latach 1939-1944. Głowa kobiety na cokole. Autor nieznany.
Dom pielgrzyma AMICUS.
Mozaika ks. Popiełuszki.
 

Data nadania nazwy: 1928.05.14