Henryk Adam Aleksander Pius Sienkiewicz herbu Oszyk (1846-1916) -  powieściopisarz, nowelista, publicysta, laureat literackiej Nagrody Nobla. Przyszedł na świat w Woli Okrzejskiej niedaleko Łukowa, w majątku swojej babki. W jego żyłach płynęła domieszka krwi tatarskiej. był również spokrewniony z Jadwigą Łuszczewską (Deotymą). Jako dziecko dość często zmieniał miejsce zamieszkania, w 1861 roku znalazł się w Warszawie (przez wiele lat mieszkał w domu przy ul. Oboźnej 8) i tu ukończył gimnazjum, po czym wstąpił na Wydział Lekarski Szkoły Głównej, by niedługo potem zamienić go na studia prawnicze, skąd dość szybko przeszedł na Wydział Filologiczno-Historyczny. Powstała wówczas jego pierwsza - nigdy nie opublikowana powieść - ""Ofiara"" a także pierwsza opublikowana - ""Na marne"". W 1869 roku zadebiutował jako dziennikarz w ""Przeglądzie Tygodniowym"" i zaraz potem w ""Tygodniku Ilustrowanym"". Od 1872 roku był reporterem i felietonistą prasowym. Dużo podróżował - w 1876 roku na dwa lata wyjechał - jako korespondent ""Gazety Polskiej"" - do Stanów Zjednoczonych, w 1886 roku zwiedził Turcję, Grecję, Włochy i Hiszpanię a w 1890 roku uczestniczył w myśliwskiej wyprawie do Zanzibaru. Przez pewien czas był współwłaścicielem dwutygodnika ""Niwa"". Znakomicie wypowiadał się zarówno w krótkich formach (""Stary sługa"", ""Hania"", ""Selim mirza"", ""Janko Muzykant"", ""Niewola tatarska"", ""Bartek Zwycięzca"", ""Za chlebem"", ""Latarnik"", ""Sachem""), jak i w powieściach (""Bez dogmatu"", ""Rodzina Połanieckich"", ""Quo vadis"", ""Krzyżacy"", ""W pustyni i w puszczy"" a przede wszystkim w ""Trylogii"", na która złożyły się ""Ogniem i mieczem"", ""Potop"" oraz ""Pan Wołodyjowski""). Zachowała się jego bogata korespondencja (""Listy z Afryki""). Z okazji ćwierćwiecza pracy twórczej w 1900 roku otrzymał w darze od narodu majątek w Oblęgorku niedaleko Strawczyna, gdzie utworzył dom dziecka. Sam bywał tam w latach 1902-14, traktując go jako miejsce pobytu podczas letniego wypoczynku. W 1905 roku otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury za całokształt twórczości, jednak głównie w uznaniu ""Quo vadis"". Podczas I wojny światowej wyjechał do Szwajcarii. Tam wraz z Ignacym Janem Paderewskim założył Szwajcarski Komitet Generalny Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. Zmarł w Vevey na skutek pęknięcia tętniaka serca.
 
Spoczywa:
Krypta w Katedrze św. Jana (sarkofag projektu Konstantego Jakimowicza - zniszczony podczas Powstania Warszawskiego, zrekonstruowany po wojnie).

Upamiętnienia:
al. Ujazdowskie - pomnik w Parku Ujazdowskim.
ul. Krakowskie Przedmieście 26\28 - gmach prorektorski Uniwersytetu Warszawskiego - tablica wspominająca jego czasy studenckie.
 
Do 1954.04.12 był patronem dzisiejszych ulic: Latarnika oraz Lipkowskiej, do 1954.05.20 ulic: Mareckiej, Młodzieńczej, Początkowej i Zbiorowej, do 1957.05.28 ul. Połanieckiej, do 1960.05.05 ul. Janka Muzykanta oraz - z ""1'"" w nawiasie - ul. Szeligowskiej, do 1960.10.14 ul. Kanonierskiej a do 1979.01.01 ul. Stanisława Wojciechowskiego.