Eliza wł. Elżbieta Orzeszkowa (1841-1910)  jedna z najwybitniejszych polskich powieściopisarek, przedstawicielka pozytywizmu. Pochodziła z rodziny szlacheckiej, uczyła się u sióstr Sakramentek w Warszawie, gdzie zaprzyjaźniła się z Marią Konopnicką. Zamieszkała w majątku męża P. Orzeszki. Brała udział w powstaniu styczniowym. Po unieważnieniu małżeństwa związała się z S. Nahorskim. Kandydowała do Nagrody Nobla w 1904 i 1909 roku. Jej najwcześniejsze opowiadania i powieści to m.in. "Pan Graba", "Marta" oraz "Eli Makower". Najważniejsze jej dzieła - powieści: "Meir Ezofowicz", "Dziurdziowie", "Cham", "Nad Niemnem" oraz nowele: "Z różnych sfer", "W zimowy wieczór" - ukazały się jednak w późniejszym etapie twórczości. Pisała także rozprawy: "O Żydach i kwestii żydowskiej" i "Patriotyzm i kosmopolityzm". Do tematu powstania styczniowego nawiązała m.in. w słynnym tomie opowiadań "Gloria victis". Niektóre z jej powieści doczekały się ekranizacji filmowych. Zmarła w Grodnie, gdzie też została pochowana.
Upamiętnienia:
Rynek Nowego Miasta 2 - tablica z brązu.
Park Marszałka Edwarda Rydza- Śmigłego na Powiślu (u zbiegu ul. Książęcej i Kruczkowskiego) - popiersie dłuta Romualda Zerycha (odsłonięcie - 1958 roku).
Park Praski - brązowe popiersie dłuta Henryka Kuny (z 1908 roku, odsłonięte w 1938 roku, zniszczone w latach 90-tych, odrestaurowane w 2003).
Do 1954.04.12 była patronką dzisiejszych ulic: Dymnej i Marty a do 1954.05.20 ul. Skibickiej.
 

Stan obecny:

Data nadania nazwy: