Antoni Stanisław Brodowski (1784-1832) - malarz. Był rodowitym warszawiakiem - przyszedł na świat w oficynie pałacu Tadeusza Mostowskiego - absolwentem szkoły Badera i Wolskiego. Z zawodu miał być geometrą, dopiero wyjazd do Paryża i pobyt w tym mieście przez cztery lata umożliwił mu rozwinięcie swoich umiejętności plastycznych. Kolejny wyjazd do tego miasta był wynikiem przyznania mu zwrotnego stypendium Dyrekcji Edukacji Narodowej, w zamian za które po powrocie do Warszawy w 1814 musiał pracować jako nauczyciel. Malował głównie obrazy historyczne i mitologiczne, bliski mu były także portrety. Swój pierwszy, znaczący sukces odniósł w 1819 roku, kiedy to na pierwszej Uniwersyteckiej Wystawie Sztuk Pięknych zaprezentował obraz "Gniew Saula na Dawida" i trzy portrety. Rok później był już profesorem rysunku i malarstwa na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie uczył anatomii. Jego najsłynniejsze płótna to "Edyp i Antygona" oraz "Portret Juliana Ursyna Niemcewicza". Warto wspomnieć, że w specyficzny sposób dzielił swoją pracę malarską - lewą ręką rysował, zaś prawą malował. Oprócz obrazów miał w swym dorobku też plafony i malowidła na ścianach Sali Redutowej Teatru Wielkiego. Zmarł w Warszawie.
 

Spoczywa:
Cmentarz Powązkowski, kw. 13, rząd V, miejsce 6/8. Grób został odnowiony przez Społeczny Komitet Opieki nad Starymi Powązkami im. J. Waldorffa, dzięki datkom zebranym w kwestach.

Stan obecny:

Data nadania nazwy: 1954.04.12. Wcześniej nazywała się Kościelna.