Elsnerów – historyczny folwark założony prawdopodobnie w 1820 roku, który swoją nazwę wziął od nazwiska dzierżawcy, znakomitego kompozytora Józefa Elsnera. Należał do gminy Bródno, parafii Praga a jego centrum znajdowało się na wysokości dzisiejszej ul. Nefrytowej a użytkowe tereny sięgały ul. Swojskiej i Księcia Ziemowita. Spalony w trakcie walk powstania listopadowego, został mu zapisany przez cara Mikołaja I w 1837 roku w zamian za dedykację oratorium pasyjnego „Męka Pana Naszego Jezusa Chrystusa”. Po śmierci kompozytora, zarządzająca folwarkiem wnuczka sprzedała go przed 1880 rokiem Witoldowi Marianowi Iłłakowiczowi. Liczył wówczas 5 domów drewnianych, w których żyło ok. 45 osób, działała tu również karczma. W przeciągu ćwierćwiecza zwiększył liczbę ludności do 250, istniało tu już 14 gospodarstw, a oprócz karczmy istniał również sklep a także kuźnia. W dwudziestoleciu międzywojennym teren liczył – wraz z kolonią Halinów - ok. 80 ha, 30 domów i nieco ponad 200 mieszkańców. Podczas okupacji hitlerowskiej był mniejszy o ok. 10 ha i został podzielony na 257 działek. Upaństwowiony w 1946 roku, pięć lat później został włączony w granice Warszawy.

Teren położony w obrębie: wschodnia granica miasta od ul. Łodygowej do bocznicy kolejowej na granicy z gminą Ząbki (na zachód od Praskiej Giełdy Spożywczej), bocznica kolejowa do Kanału Królewskiego w rejonie ul. Bardowskiego, Kanał Królewski (za ul. Jeleniogórską i Palmirską, wzdłuż ul. Klukowskiej i Bukowieckiej), linia kolejowa Warszawa – Tłuszcz do ul. Łodygowej.