Pierwotnie w tym miejscu mieścił się stary cmentarz żydowski z XV wieku, kiedy gmina żydowska zamieszkiwała ul. Żydowską na Starym Mieście. Następnie w tym miejscu stał pałac ordynatowej Zamoyskiej. W 1754 właścicielem budynku został biskup krakowski Andrzej Stanisław Załuski, w latach 1762-5 radca wojenny Karol de Schmidt, następnie biskup przemyski Andrzej Młodziejowski, w latach 1765-72 wojewoda pomorski Jerzy Flemming, po którym odziedziczyła całość Izabela Czartoryska. Kolejną właścicielką w latach 1772-8 była Joanna z de Steinów Lubomirska, która zapewne wystawiła zespół stajni na tyłach dworu. W latach 1778-82 posiadłość była w rękach starosty opeskiego Mikołaja Manuzziego, a od 1782 należała do Ludwiki z Poniatowskich Zamoyskiej, która zleciła przebudowę architektowi królewskiemu Janowi Griesmeyerowi – przebudowa nie doszła do skutku. W 1801-5 mieszkał tu wygnany król Francji Ludwik XVIII. Na pocz. XIX w. działała tu gorzelnia Mikołaj a Pszennego, kiedy właścicielka była Urszula z Zamoyskich Mniszech. Mieszkał tu również w 1829-59 wysoki urzędnik Symeon Werner, a swoja pracownię miał malarz Aleksander Lesser. Budynek Resursy postawiono w latach 1860-61 wg proj. Edwarda Cichockiego (fasada) i Piotra L. Karasińskiego (wnętrza) ze sklepami na parterze i salami reprezentacyjnymi wewnątrz. Działała tu pierwszorzędna restauracja Feliksa Muchowicza. Budynek był własnością Towarzystwa Kupieckiego i Urzędniczego. W latach ’60 XIX w. mieścił się tu magazyn szkła i fajansu F.W. Schaeffera i skład szkła fabrycznego Karla Weidmanna. Odbywały się tu słynne bale, zabawy, loterie fantowe i spotkania towarzyskie wyższych sfer, 22.12.1900 odbył się tu uroczysty raut na cześć 25-lecia pracy Sienkiewicza. Odbywały się tu również wspaniałe bale, dużą popularnością cieszył się karnawałowy Bal Rolników. Na przeł. XIX i XX w. mieścił się tu również skład płótna, haftów i bielizny A.W. Wilczewskiego. W okresie międzywojennym działał tu od 1930 Magazyn Sportowy J. Blumenberga. W 1939 budynek spłonął. Zachowane mimo to elewacje usunięto w czasie odbudowy w 1948-50 wg proj. Michała Ptic-Borkowskiego. W 1973 budynek stał się własnością Towarzystwo Łączności z Zagranicą „Polonia”.