W XVI w. stały tu stajnie króla Zygmunta Augusta. W 1656 zostały zniszczone i uprzątnięte, a teren rozparcelowano pod siedem drewnianych domków. W 1740 posesję kupił Stanisław Poniatowski i w 1741ukończonio budowę pałacu, w którym to Stanisław August 07.09.1764 dowiedział się o tym, że wybrano go na króla. W 1762 pałac był własnością Kazimierza Poniatowskiego, a od 1775 jego córki Konstancji i jej męża Ludwika Tyszkiewicza. W 1785-8 pałac połączono więc z posesją Tyszkiewiczów. W 1820 pałac kupuje gen. Stanisław Mokronowski, rok później odziedziczyła go wdowa po nim, Marianna, która w 1825 ożeniła się z Benedyktem Zielonką. W 1827 pałac odziedziczyła ich córka Antonina Hermanowa Potocka. W 1834 posesję kupił Jakub Szymanowski, oddzielając w 1841 pałac od rezydencji Tyszkiewiczów. W 1843 pałac odkupił Seweryn Uruski i go rozebrał, w latach 1844-7 budując tu nową budowlę wg planów Andrzeja Gołońskiego w stylu włoskiego renesansu. Rzeźby wykonał Ludwik Kaufman. W latach ’60 XIX w. mieścił się tu sklep z butami Siekierzyńskiej. W 1890 właścicielka została Ermancja z Tyzenhauzów, potem jej córka Maria, zamężna od 1872 z ks. Włodzimierzem Świętopełk-Czetwertyńskim. Pałac restaurowano w 1893-5 wg proj. Józefa Hussa, dostawiając oficynę wschodnią. W 1944 pałac został spalony, choć zachowały się mury i w 1946 spadkobiercy sprzedali pałac UW. Odbudowano go w 1948-51 pod kierunkiem Jana Dąbrowskiego. Dziś mieści się tu Wydział Geografii. W narożniku od strony dziedzińca uniwersyteckiego znajduje się monument z 1847, upamiętniający elekcję SAPa. W monument wmurowana jest oryginalna płyta kominkowa, jedyna pozostałość po pałacu Poniatowskich. W zwieńczeniu budynku umieszczono herb Sas, podtrzymywany przed dwa lwy, a pod kartuszem jest łaciński napis: Będziesz czynił [a nie gadał o tym].