Początkowo stał tu w 1643 drewniany dwór wojewody poznańskiego Michała Ostroroga, od 1694 Boharkiewiczów, aż wreszcie w XVIII w. dworek należał do Załuskich. W poł. XVIII w. Szaniawscy kupili tę chylącą się do upadku ruderę i odnowili go. Jednak niedługo później Filip Nereusz Szaniawski, który dostał budynek w wianie, kazał dworek rozebrać i w 1762-4 wg proj. Szymona Bogumiła Zuga, wystawił na fundamentach pałacyk. Po jego śmieci pałac przeszedł w ręce gen. Aleksandra Soldenhoffa, który odstąpił go w 1777 za 6000 dukatów holenderskich Piotrowi Blankowi. Pałac został przerobiony wg proj. Jana Kamsetzera. Na pierwszym piętrze urządził swoje prywatne apartamenty i organizował tam często koncerty muzyczne. Na parterze miał Blank swój kantor: przy oknach stały pulpity, gdzie pisarczykowie notowali transakcje, a przy długim sosnowym stole stało tylko jedno krzesło dla klienta. Leżały tam woreczki po 500 dukatów holenderskich, które przy stole obok napełniane były przez rachmistrzów. Oni także ładowali pieniądze w worki różnych kolorów, oznaczających klientów. Blank zgromadził tu również dużą kolekcję obrazów i rzeźb. W czasie krachu w 1793 tylko Blank posiadał wolną gotówkę, tylko w bankach holenderskich. Później okazało się, że Blank był na pensji ambasady carskiej. Po śmierci bankiera w 1797 pałac wystawiono na licytację, kupił go szambelan Budziszewski i przeznaczył na mieszkania, które często zmieniały właścicieli. W 1826 pałac odziedziczyła Józefa Budziszewska, żona Aleksandra Kiersnowskiego. W 1863 pałac skonfiskowano i przez 4 lata stacjonowało tu wojsko rosyjskie i komisja śledcza. Kiedy pałac zwrócono Kiersnowskim, wymagał on sporego remontu. Wreszcie w 1879 pałac przeszedł w ręce Stanisławy z Kiersnowskich Wierzbickiej, a od 1890 jej córki Marii. W 1896 pałac kupił magistrat i w latach 1896-1944 pałac uzyskał połączenie z ratuszem. W 1915 mieściła się tu komenda straży obywatelskiej, a od 1919 komenda policji. W latach 1935-8 dokonano przeróbek i remontu, aby przystosować go na siedzibę prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego. W 1939 pałac zajęli hitlerowcy. Zniszczony w 1944, odbudowano w 1947-9 pod kierunkiem E. Kienitz-Trembickiej i M. Ruszkowskiego jako pierwszy na placu Teatralnym. Umieszczono tu Biura Oddziału Warszawskiego Pracowni Konserwacji Zabytków i Urząd Konserwatora m.st. Warszawy. Zachowała się Sala Muszlowa i klatka schodowa, projektu Sz. B. Zuga. Tablica upamiętniająca dzień 04.08.1944, kiedy pod pałacem poległ Krzysztof Kamil Baczyński