W 1715-22 powstał tu kościół pw. Św. Andrzeja wraz z klasztorem Jezuitów z fundacji prymasa Teodora Potockiego dla hospicjum oo. Jezuitów z Rawy Maz. W 1774 klasztor skasowano, a kościół stał się parafialnym dla przedmieścia Warszawy. W 1817 kościół, jako za mały na parafialny, przejęły panny kanoniczki, przerabiając go wg planów Christiana Piotra Aignera. Kościół należał do Kapituły Dam Świeckich tego zakonu. Była to wspólnota wdów i panien, które nie posiadały rodziny i chciały prowadzić bogobojne życie. Panną kanoniczką mogła zostać tylko kobieta, legitymująca się przynajmniej 3 pokoleniami arystokratycznymi z obu stron. Do czasów II wojny światowej skompletowano całe wyposażenie i zaadaptowano na klasztor kamienicę od ul. Bielańskiej. Brały tu śluby młode pary z wyższych sfer. W 1944 kościół spłonął, a ruiny rozebrano w 1954, mimo, że ruiny zostały zabezpieczone przez Beatę Trylińską, a projekt odbudowy wykonał Stanisław Żaryn. Odbudowano go w 1998-9 jako Kościół Środowisk Twórczych pw. Św. Brata Alberta i św. Andrzeja Apostoła. Na froncie budynku umieszczono wersy z ewangelii, które padły z ust Jana Pawła II z okazji pielgrzymki i mszy na pl. Piłsudskiego w 1979: „Niechaj zstąpi duch Twój i odnowi oblicze ziemi, tej ziemi. Panny kanoniczki mają domy już tylko w Małopolsce.