Powstał w 1949-50 wg planu Bogdana Pniewskiego. Pod koniec XVII w. stał tu pałac kasztelana łęczyckiego Jerzego Towiańskiego. Ok. 1740 pałac został zdegradowany do rangi oficyny, a głównym budynkiem stał się pałac miecznika koronnego Aleksandra Jakuba Lubomirskiego. W 1754 właścicielem posesji był już wojewoda sandomierski Jan Wielopolski. Budynek miał jedno piętro i 7 osi. W latach 1817-25 działał tu zakład złotniczy Tomasza Klimaszewskiego, a także wytwórnia kapeluszy słomkowych Franciszki Muller i skład trzewików damskich P. Kręciszewskiego. W 1860 zaczęło tu swoja działalność Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych. W 1864 pałac wyburzono i stanęła tu kamienica fotografa Karola Beyera wg proj. Józefa Orłowskiego. Dom był zdobiony figurami „Malarstwo”, „Architektura” i „Mechanika” na pierwszym piętrze, dłuta Andrzeja Pruszyńskiego i „Rzeźba”, „Hydraulika” i „Przemysł” wykonane przez Leonarda Marconiego. Fasadę zdobiło jeszcze 16 medalionów z portretami sławnych Polaków, wykonanych przez Antoniego Frejtaga. Na przeł. XIX i XX w. mieściły się tu magazyn towarów galanteryjnych Ksawerego Regulskiego, skład herbaty Edwarda Heringa, magazyn wyrobów kapeluszniczych Teodora Weigha, księgarnia E. Wende & Comp., sklep z galanterią elektryczna i metalową J. Serkowskiego, Jeneralne Towarzystwo Ubezpieczeń, sklep z wyposażeniem podróżnym Stanisław Krauze i S-ka. W okresie międzywojennym działała tu filia sklepu Wedla i filia redakcji „Ilustrowanego Kuriera Codziennego”.