W 1566 stanął tu dwór Stanisława Lasockiego. W 1700 stały tu 4 drewniane domy, a w 1712 powstał pałacyk Antoniego Sebastiana Dembowskiego, który już w 1770 został połączony z pałacem Czartoryskich i stanowił jego oficynę. W 1784 wystawiono wzdłuż ulicy oficynę pałacu Czartoryskich wg proj. Piotra Hiża. Pałacyk Dembowskiego rozebrano w 1762, ocalała tylna oficyna, rozbudowana w 1842. Mieściły się tu redakcje „Tygodnika Ilustrowanego” i „Kuriera Codziennego”. Obecna kamienica zbudowana została w 1846-7 przez Franciszka Marię Lanciego dla hrabiego Stanisława Potockiego. Była to wówczas najnowocześniejsza budowla w Warszawie, wykorzystująca elementy żeliwne (np. balkon). W 1881-2 oficyny zastąpiono jedną nową, czteropiętrową wg proj. Leandro Marconiego. Na przeł. XIX i XX w. mieścił się tu skład fortepianów Gebethner i Wolff, skład kawioru astrachańskiego M.F. Bielawskiego, zakład jubilerski Ryszarda Ostermana i Władysława Stefańskiego, hurtowy skład masła Michała Jasińskiego i S-ki, fabryka elektrotechniczna Jerzego Hosera. W okresie międzywojennym działał tu skład apteczny braci Różyckich, magazyn ubiorów M. Starkmana, pracownia obuwia Jakuba Cedry, pracownia konfekcji męskiej Bolesława Sikorskiego, składnica księgarska Jerzego Nowickiego od 1933, sklep futrzarski A. Chowańczak i Synowie od 1932 (modernistyczną witrynę wykonał Zbigniew Puget). W 1939 spłonęła oficyna, a w 1944 hitlerowcy spalili resztę. Pozostałości odbudowano w 1949 pod kierunkiem Marii Zachwatowicz, obniżając budynek o 2 pietra.