W 1659 stał tu dom dziedziców pani Wolskiej i domek Jana Przygodzińskiego. Ok. 1743 stanęła tu kamienica Walentego Gocmana, piętrowa z arkadami mieszczącymi sklepy. Pod koniec XVIII w. kamienicę kupił Sylwester Gryniewicz. W 1743 odnotowano obok kamienicę Tańskiego, zamieszkaną przez 13 osób. Ok. 1770 oficyny przebudowano na kamienicę Ejnerowicza. Nowa kamienica Makowskiego powstała po 1773. W końcu XVIII w. stały tu więc 3 kamienice. W 1909 kamienice rozebrano i powstała nowa, jako czynszówka w 1910 dla rodziny Liedtke, wg proj. Juliusza Dzierżanowskiego. Miała tutaj swój luksusowy apartament Lucyna Messal, zwana Messalką, ogrzewany, z windą i elektrycznymi odpylaczami. Działała tu od 1911 łaźnia Centralna, na dwóch najniższych kondygnacjach. Łaźnia wyłożona była majolikami, płytkami firmy Allin & Laurysiewicz (aż 139 rodzajów na podłogach i ścianach), mieściły się tu dekoracje ceramiczne Stanisława Jagmina, kolumny i witraże z pracowni Białkowski i ska (nie istnieją), specjalny basen ze złotymi rybkami. Można było zażyć kilkunastu rodzajów kąpieli: parowe, kwasowęglowe, rzymskie, świetlne, elektryczne, a także sauna, masaże, fryzjer, kosmetyczka, basen, bufet... Łaźnia przetrwała wojnę, jednak lata PRL-u doprowadziły ją do ruiny. W 1944 dom został spalony, zachowały się jednak mury; w 1948 kamienicę odbudowano, choć front obniżono tylko do 2 pięter. W 1997 odnowiono oficyny, dodając im ceramiczne pasy. Sama łaźnia działała do 1991. Mieszka tu scenograf, rysownik i malarz Rafał Zawistowski.