W 1655 stała tu kamienica muzyka Adameckiego, po 1669 należała już do Matyasza Barankiewicza. W 1743 dom posiadał Rojkiewicz, a w 1754 została przerobiona wg proj. Jana Z. Deybla dla metrykanta koronnego Ignacego Nowickiego. Pod koniec XVIII w. działał tu skład towarów żelaznych Henryka Munchenbecka, który był wówczas właścicielem domu. W XIX w. mieścił się tu popularny zakład krawiecki Jana Willera i sklep fabryki Skiba i Ulkan. W 1862-3 kamienica uzyskała nowy, eklektyczny wystrój. Na przeł. XIX i XX w. mieścił się tu magazyn wyrobów jubilerskich Aleksandra Rotherta. W 1909 kupił ją adwokat Aleksander John, ogłaszając rok później konkurs na nową fasadę. Konkurs wygrał Adolf Szyszko-Bohusz. Budynek spłonął w 1939. W 1944 została całkowicie zburzona, jednak po wojnie odbudowano ją wg obrazu Canaletta. Kamienicę zrekonstruowano w 1948-9 wg proj. Zygmunta Stępińskiego. Pod kamienicą biegnie tunel Trasy WZ, wraz z jednymi z najdłuższych i najstarszych schodów ruchomych w Warszawie, które, przez wiele lat zamknięte, zostały odnowione i oddane do użytku w 2005. Kamienica posiada charakterystyczne rzygacze, usuwające wodę deszczową z dachu na ulicę.