W XVII w. stał tu dom Staniewicza, ale się spalił. Dopiero w 1700 wymienia się drewniany dom Wojciecha Tarnowskiego. Kolejną kamienicę zbudowano w 1743, była wtedy parterowa. W 1770 właścicielem był Lenck i miał już piętro. Kolejną kondygnację dobudował dr Andrychiewicz, właściciel domu od 1784. Ostatecznie na pocz. XIX w. kamienica liczyła 3 piętra, a wystrój ukształtowano po poł. XIX w. Po 1895 kamienicę zburzono i postawiono nową, czteropiętrową. W okresie międzywojennym działała na antresoli pracownia ubiorów męskich. W 1944 budynek spłonął zachowując wystrój wnętrz. W 1946 fasadę rozebrano i zrekonstruowano w 1949 wg proj. Mieczysława Kuzmy i Zygmunta Stępińskiego dla rodziny Nowakowskich