W XV w. mieścił się tu pierwszy kirkut w Warszawie. Na pocz. XVI w. miał tu swoja posiadłość burmistrz starej Warszawy i malarz Serafin. Później postawiono tu pałac Tarnowskich, Czartoryskich i Lubomirskich. W drugiej połowie XVII w. na miejscu dworu Gostomskich powstał pałac Truszeniego. Ok. 1732 pałacyk został przekształcony dla Kazimierza Czartoryskiego. W 1741-58 pałac należał do Izabeli z Morsztynów Czartoryskiej, a w 1758-83 do Stanisława Lubomirskiego, który przebudował pałac w 1760-3 wg proj. Charlesa Pierre’a Coustou. W latach 1783-94 właścicielem był Ignacy Potocki, później do rodziny, aż wreszcie w 1802-39 do Urszuli i Rafała Tarnowskich, a w 1839-44 do Olimpii z Tarnowskich Grabowskiej, po 1844 do Józefa Oranowskiego, który sprzedał część Barbarze Górskiej. W 1823-9 działała tu wytwórnia instrumentów dętych i wyrobów tokarskich Wilhelma Wernitza. Później mieścił się tu skład maszyn i narzędzi rolniczych A. Muszyńskiego. W 1882 oficyna pałacu została nadbudowana wg proj. Kazimierza Loewe, umieszczając w skrzydle atelier fotograficzne E. Troczewskiego. W 1895 Barbara Górska sprzedała pałac spółce Paderewskiego, Stanisława Roszkowskiego i Edmunda Zaremby. W 1898 pałac wyburzono i w latach 1899-1901, z inicjatywy Ignacego Paderewskiego, stojącego na czele Towarzystwa Budowy i Prowadzenia Hotelów w Warszawie powstał budynek zaprojektowany przez Władysława Marconiego i Stanisława Grochowicza, wnętrzami zajął się w 1901 Otto Wagner jr z Wiednia. Szczególnie Sala Malinowa stała się ulubionym miejscem bankietów z udziałem Piłsudskiego. Oprócz samego hotelu na 150 osób, działała tu przednia restauracja, sklep z artykułami żelaznymi Krzysztof Brun i Syn, zakład fryzjerski z perfumerią braci Bialobłockich. Do drugiej wojny światowej działał tu luksusowy hotel. Swoją pracownię miał tu malarz Wojciech Kossak. Z Kossakiem i jego bratem bliźniakiem, Tadeuszem, wiązała się anegdota, jako, że obaj tu często bywali, i nagminnie byli myleni. Ale pewnego razu Tadeusz sam wziął się za swojego brata... Szedł podczas swojego pierwszego pobytu w kawiarni hotelowej i zobaczył idącego ku niemu swojego brata. „Wojtek, jak się masz !” zakrzyknął i... uderzył w lustro... W okresie międzywojennym działało tu angielskie przedsiębiorstwo komunikacyjne Wagon Lits Cook, a także przedstawicielstwo Mercedesa i firma dźwigowa Block-Brun. Najbardziej ekskluzywnym pokojem był apartament 105, gdzie w 1902 mieszkał Ignacy Paderewski. W 1928-31 hotel wyremontowano dzięki kapitałowi Banku Cukrownictwa wg proj. Antoniego Jawornickiego. W 1933 skasowano wystrój Sali Kolumnowej, przeznaczając ją na bar z dansingiem, powiększając go w 1937 wg proj. Jawornickiego. Wojnę przetrwał w dobrym stanie, ponieważ był zajęty do ostatniej chwili przez hitlerowców, wyremontowano go w 1947 i przerobiono na potrzeby Orbisu w 1952-3 wg proj. Kazimierza Biernackiego, a także przerobiono Salę Malinową i Kolumnową wg proj. Stanisława Miedzy-Tomaszewskiego, malowidła na stropie wykonali Leon i Halina Michalscy ze stiukowym fryzem Józefa Trenarowskiego i płaskorzeźbami wg rys. Władysława Siwierskiego. Za czasów PRL znacznie podupadł i w 1981 hotel zamknięto. Kapitał prywatny odnowił hotel w 1991 i otworzył go na nowo. Znów jest jednym z najbardziej luksusowych hoteli, mieszkali tu królowie, prezydenci, aktorzy, politycy i artyści. Jan Kiepura śpiewał czasem z glorietki na rogu hotelu. W 2009, wg pisma ‘Travel & Leisure’ hotel został uznany za 11. w Europie i 57. na świecie. Pałac Tarnowskich. August Aleksander Czartoryski kupił teren przy Karowej w poł. XVIII w., wyburzył wszystkie domki i zbudował tu sobie pałac z ogrodem angielskim. Pałac niebawem przeszedł w ręce Stanisława Lubomirskiego, który natychmiast sprzedał go Stanisławowi Kostce Potockiemu, a ten pozbył się go na rzecz Amora Tarnowskiego i Urszuli z Ustrzyckich. Dzięki Urszuli pałac znany był jako pałac Tarnowskiej. Ona sama zwała się damą polską XVIII w. – znana była ze srogiego traktowania służby, która wiała gdzie pieprz rośnie. Pod koniec XIX w. konsorcjum Paderewskiego wykupiło pałac, zburzyło go pod budowę hotelu Bristol. Brama ulicy Karowej. Stanęła w 1856 ze zdrojami w obu filarach wg proj. Henryka Marconiego i rzeźbą Syreny dłuta Konstantego Hegla.