Arbuz, kawon - (łac. Citrullus) warzywna roślina roczna z rodziny dyniowatych, pochodząca z Afryki Południowej, uprawiana w ciepłych rejonach na całym świecie. Łodyga płożąca się, o dł. do 4 m, kwiaty żółte. Ma duże znaczenie użytkowe ze względu na soczyste, jadalne owoce o wadze do kilkunastu kg, o miąższu czerwonym, różowym lub żółtym, z grubą skórką (zieloną, żółtą, białą, często marmurkową albo paskowaną), które spożywane są głównie na surowo. Chociaż nie ma szczególnych wartości odżywczych, cieszy się ogromnym powodzeniem, być może dlatego że jest on czymś pomiędzy owocem a lemoniadą (zawiera bardzo dużo soku). Z nasion arbuza otrzymuje się olej przemysłowy.
Władze Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej starały się jak ognia unikać w polskim słownictwie wyrazów obcego pochodzenia (zresztą z marnym skutkiem) i nazwę arbuz chciano zastąpić polskim wyrazem kawon. Całe szczęście nazwa ta nie przyjęła się w społeczeństwie polskim lubującym się od prawieków w obcych słowach.
Inną ciekawostką, wartą wspomnienia jest to, że wyraz "arbuz" jest jednym z niewielu (kilkunastu) wspólnych słów polsko-tureckich.
W Europie arbuzy hoduje się w Hiszpanii, Portugalii, Włoszech, Chorwacji, Francji, Grecji, Bułgarii, Rumunii, na Węgrzech oraz Ukrainie. W Polsce hoduje się odmianę odporną na niskie temperatury.

W XIX w. była to rosyjska droga dojazdowa od fortu nr 8 do Góry Kalwarii. Właścicielem ziem, przez które szła droga był hr. Branicki. Podobno kiedyś wieziono na cmentarz przy kościele św. Katarzyny zmarłą, która jednak była tylko w śpiączce. Na wybojach ulicy karawan podskoczył, zmarła wypadła i przebudziła się: wstała i poszła. Jeszcze wiele lat potem karawaniarze opowiadali, aby ostrożnie jechać ulicą, bo takie wyboje, że nieboszczyki ożywają.
 

Stan obecny:

na wysokości wejścia do rezerwatu "Skarpa Ursynowska": krzyż przydrożny.

Data nadania nazwy: