Skarpa Powsińska - stok będący naturalną zachodnią granicą wsi szlacheckiej wzmiankowanej już w XIII w. jako własność wojewody łęczyckiego Bogusza Miecławica z rodu Boliwów, który w 1258 roku darował ją biskupstwu włocławskiemu. W 1386 roku książę Janusz I Mazowiecki nadał jej prawo chełmińskie a w 1398 roku Elżbieta Ciołek, wdowa po wojewodzie mazowieckim Andrzeju, ufundowała tu istniejący do dziś kościół p.w. św. Elżbiety (tzw. Powsin Poduchowny). W połowie XVI w. liczyła 160 ha będących własnością drobnoszlachecką Ciołków a następnie Zdziarskich i Odrzywolskich. W 1677 roku całe dobra (wraz z pobliskim Powsinkiem) nabył król Jan III Sobieski, włączając je do tzw. klucza wilanowskiego. W czasach saskich (ok. 1725 roku) część z nich nabyła Elżbieta Sieniawska, z czasem powstało tu ok. 40 gospodarstw. W 1803 roku osiadł tu Jan Paweł Woronicz, zostając tu miejscowym proboszczem, siedem lat później zakładając szkołę parafialną. Od 1849 roku wieś (a właściwie trzy wsie - z Powsinem Poduchownym oraz Powsinkiem i istniejące tu dwa folwarki) liczącą wówczas prawie 50 domów i blisko 700 mieszkańców i łącznie ok. 700 ha (było to 795 mórg ziemi dworskiej i 675 mórg włościańskich) oczynszowano a po powstaniu styczniowym uwłaszczono i oficjalnie włączono do gminy Wilanów. Na początku XX w. w blisko 80 domach żyło ponad 800 mieszkańców, którzy zorganizowali tu szkołę, zajazd, dwie kuźnie i cztery sklepy. W okresie międzywojennym liczba domów zwiększyła się o ponad połowę a w 1951 roku tereny te zostały włączone w granice administracyjne stolicy.

Teren położony w obrębie: ul. Opieńki, ul. Rydzowa wraz z przesieką, wzdłuż południowo-wschodniej granicy Rezerwatu Las Kabacki, ul. Prawdziwka.