Powstała ze złączenia dwóch starszych domów: powstałego w 1790 dla Jana Chmielińskiego i 1835 dla Bartłomieja Żebrowskiego (proj. Kleofas Konopka?). Stało się to w 1855 wg proj. Stefana Balińskiego dla Aleksandra Brujewicza. We wcześniejszej kamienicy mieszkał sekretarz JKM, Jan Buchnicki, a także pisarz biskupa kijowskiego, Podgórski. Kamienica w 1944 roku została zburzona, odbudowana w 1951-4 pod kierunkiem Krystyny Jakimowicz-Malinowskiej. W czasie rekonstrukcji, dość dowolnej, zaznaczono podział na dwie kamienice.